ผู้คนในทุกๆ วัน ที่ไหลมาผ่านหู
จากคำคนผ่านบานประตู ที่รู้ถึงความหมาย
ปวดแสบทั้งใจ จุกเจ็บทั้งกาย
ถูกทำร้ายด้วยคำ ที่น่ากลัว
เรา ต่างก็ลืม ต่างก็ลืม
ลืมอาวุธพิฆาต ที่เฝ้าคอย ทำร้าย
ผู้คน ที่ได้ยิน ที่ได้ยิน
เจ้าอาวุธพิฆาตที่ยัง ขยับอยู่
เราจึงไม่คิดเลยสักนิดก่อนที่คิดก่อนที่มันจะพูดไป
กระสาดกระเซ็น
พูดพ่นน้ำลาย มีร้ายและมีดี
เปลี่ยนจิตใจคนด้วยถ้อยวลี
จากที่เดิมเคยเป็น
หน้าต่างประตู ได้ยินได้เห็น
ถูกดูดกลืนให้แหลกดูน่ากลัว
เรา ต่างก็ลืม ต่างก็ลืม
ลืมอาวุธพิฆาต ที่เฝ้าคอย ทำร้าย
ผู้คน ที่ได้ยิน ที่ได้ยิน
เจ้าอาวุธพิฆาตที่ยัง ขยับอยู่
เราจึงไม่คิดเลยสักนิดก่อนที่คิดก่อนที่มันจะพูดไป
ต่างก็ลืม ต่างก็ลืม
ลืมอาวุธพิฆาต ที่เฝ้าคอย ทำร้าย
ผู้คน ที่ได้ยิน ที่ได้ยิน
เจ้าอาวุธพิฆาตที่ยัง ขยับอยู่
เราจึงไม่คิดเลยสักนิดก่อนที่คิดก่อนที่มันจะพูดไป
สักแต่จะพูดจะพูดเอาแต่พูดแต่ไม่เคยคิด
ถ้าอุปมาชีวิตเป็นผืนดินย่อมมีปากเป็นธารน้ำใสที่ไหลริน
มีสกุณาเริงร่าออกหากิน
ลำธารยังคงเคลื่อนเลื่อนไปให้ไหวติง ทว่า
บางคนกระทำตนเป็นน้ำป่า Aey
ดูดกลืนกัดเซาะเลาะจนลับฉาก Aey
ทำลายล้างลบกลบให้ช้ำบ่า
แล้วฆ่าความรู้สึกกันซ้ำๆ ย้ำด้วยน้ำปาก Aey
อยู่ที่คุณเองว่าจะสร้างหรือทำร้ายใคร
คิดพินิจให้มากก่อนที่ปากจะทำร้ายใจ
อ้วนหรือผอม ดำหรือขาว แก่เด็กไม่ต้องนำมาด่า
เลือกเอาว่าคุณจะเป็นลำธาร
หรือทำร้ายร้าวรุกรานเหมือนกับน้ำป่า
เสียด มันพวกนั้น ด่า เจ้าพวกนั้น
เหยียด ชาติชนชั้น เสียด ด้วยคำนั้น
เสียด มันพวกนั้น ด่า เจ้าพวกนั้น
เหยียด ชาติชนชั้น เสียด ด้วยคำนั้น
เสียด มันพวกนั้น ด่า เจ้าพวกนั้น
เหยียด ชาติชนชั้น เสียด ด้วยคำนั้น